Deutsch
EsperantoLa Bremenaj urbmuzikantoj
|
Vivis jen ĉe kamparano best' grizhara en malsano: ĉi azeno maljuniĝis, ĝiaj kruroj kadukiĝis, ne plu taŭgis por laboro. Do: azeno sen varloro. Mastro ne plu nutris ĝin, sed l'azeno savis sin: "Min grensakoj ne plu pikos, en Bremeno mi muzikos! En la urbmuzikorkestro mi fariĝos kanto-estro." |
|
|
Sur la vojo ĝi renkontis hund' maljunan, kaj rakontis tiu ankaŭ pri sufero, ke ĝi fuĝis el danĝero por ne esti vundbatata de la mastro. Sed ravata ĝi nun aŭdis pri la plano ekfariĝi orkestrano. |
|
|
|
Trie ili trovis katon. Tre bezonis ĝi kompaton: murdi volis ĝin la mastro, enterigi eĉ sen pastro! Ĉar ĝi ne plu musojn kaptis, oni ĝin "Lamulo" baptis. La azen' konsole diras: "Al Bremeno ni foriras. Venu, kantu kun ni du, vi timiĝu do ne plu!" |
|
|
Tiuj tri renkontis laste kokon, kiu kuris haste for de sia hejmoloko por ne iĝi supokoko, kuirita kun spicaĵo, por la homoj tagmanĝaĵo. Diris tuj al ĝi l'azeno: "Marŝu kun ni al Bremeno, estu gaja, restu viva, estu tie muzikiva!"
La ideo bone plaĉis |
|
|
|
Pro malsato preskaŭ svenis nun la kvar kaj fine venis dum la nokto al arbaro. Jen! La dom' de rabistaro inter arboj hele lumas, la kameno vigle fumas. Tutsilente nun elpaŝis niaj bestoj kaj sin kaŝis, soifegaj kaj manĝemaj, sub fenestro scivolemaj kion la rabistoj faras. Kaj la bestoj kvar ekstaras unu super la alia, sube azeneto nia. Tiel la metodon trovis, enrigardi ili povis. Tute supre de la koko subaŭdiĝis ĝojovoko: |
|
|
"Mi avida tie vidas, ke rabistobando sidas ĉe manĝaĵoplena tablo!" La kvar bestoj de la fablo malsategon eksentegis kaj subite ekkriegis. Tra l'fenestro ili tretis, en la ĉambron sin enĵetis: kokkathundazenas kvaro. Ektimiĝas rabistaro. Enarbare ĉiu planto tremis pro la besta kanto. La bandestro krias: "Homoj! persekutas nin fantomoj! Savu sin rapide ĉiu el sorĉplena domo tiu!" Transkapiĝe ili saltis el la pordo, eĉ ne haltis ĉe l'bremena landolimo: pelis ilin tia timo. |
|
|
|
Sed la rabitaĵoj restis en la dom'. Kaj tie festis la kvarteto en diboĉo, kaj de ĉiu best' la voĉo laŭte sonis tra l'arbaro. De Bremeno ĝis la maro disvastiĝis la novaĵoj ke ŝtelmurdaj teruraĵoj en la land' ne plu ekzistas, ke neniu plu rabistas dank' al unusona kanto en la lingvo Esperanto. Estis granda la kuraĝo de la bestoj malgraŭ aĝo. |
|
|
Ilin nun la urb' honoras, libereco en ĝi moras: Koko, kato, hund' azeno simboliĝis por Bremeno. |
|
|
Respondecas: Esperanto Bremen kaj ĉirkaŭe, esperantigis: Hellmut Grebe, desegnaĵoj: Ella Klünder
