|
Senglaciiĝis riveroj kaj rojoj
Pro la milda, viviga, printempa prosper';
La val' verdiĝas en esper';
Maljuna vintro laŭ krudaj vojoj
Monten reiras en febla koler'.
De tie li sendas, nur fuĝa far',
Senpove verŝante, grajnan glacion,
En strioj al verdiĝanta kampar';
Sed ne toleras la suno eĉ tion.
Ĉie formiĝ' kaj strebado sin movas,
Ĉie bunte vigliĝi jam provas,
Sed mankas floroj en la natur,
Vidiĝas belvestaj homoj nur.
Turnu vin, kaj de l'monta zono
Vidu l'urbon en la fono
El la kava, morna pord'
Fontas bunta svarma hord'.
Ĉiuj sunumas kun danka kor'
Festas pro l'resurekci' de l' sinjor'
Ĉar ili mem resurektis; el siaj
Malaltaj domoj kun ĉambroj obtuzaj
El siaj ligoj profesiaj
El tegmentoj, gabloj kontuzaj
El malvasta premo de l'stratoj
El la pia nokt' en kapel'
Ili ĉiuj eliĝis al hel'.
Vidu do kiel la homkavalkadoj
Sin etendas tra kamp' kaj ĝarden'.
Kaj kiel naĝas la gajaj boatoj
Laŭ longo kaj larĝ' de l' rivera scen'.
Kaj troŝarĝita ĝis trans limo
Ĉi lasta ŝip' formovas sin.
Eĉ de la monta malproksimo
Buntaj vestaĵoj salutas nin.
Aŭdiĝas jam tumult' vilaĝa,
Jen la ĉiel' popole plaĉa.
Jubilas ĉies glora kri',
ĉi tie rajte homas mi.
|
Vom Eise befreit sind Strom und Bäche
Durch des Frühlings holden, belebenden Blick,
Im Tale grünet Hoffnungsglück;
Der alte Winter, in seiner Schwäche,
Zog sich in rauhe Berge zurück.
Von dort her sendet er, fliehend, nur
Ohnmächtige Schauer körnigen Eises
In Streifen über die grünende Flur.
Aber die Sonne duldet kein Weißes,
Überall regt sich Bildung und Streben,
Alles will sie mit Farben beleben;
Doch an Blumen fehlts im Revier,
Sie nimmt geputzte Menschen dafür.
Kehre dich um, von diesen Höhen
Nach der Stadt zurück zu sehen!
Aus dem hohlen finstern Tor
Dringt ein buntes Gewimmel hervor.
Jeder sonnt sich heute so gern.
Sie feiern die Auferstehung des Herrn,
Denn sie sind selber auferstanden:
Aus niedriger Häuser dumpfen Gemächern,
Aus Handwerks- und Gewerbesbanden,
Aus dem Druck von Giebeln und Dächern,
Aus der Straßen quetschender Enge,
Aus der Kirchen ehrwürdiger Nacht
Sind sie alle ans Licht gebracht.
Sieh nur, sieh! wie behend sich die Menge
Durch die Gärten und Felder zerschlägt,
Wie der Fluß in Breit und Länge
So manchen lustigen Nachen bewegt,
Und, bis zum Sinken überladen,
Entfernt sich dieser letzte Kahn.
Selbst von des Berges fernen Pfaden
Blinken uns farbige Kleider an.
Ich höre schon des Dorfs Getümmel,
Hier ist des Volkes wahrer Himmel,
Zufrieden jauchzet groß und klein:
Hier bin ich Mensch, hier darf ichs sein!
|
Deutsch
Esperanto